Δρ. Μαρία Σωτηράκου
Famous Women Freemasons
Ο σύγχρονος Γυναικείος Ελευθεροτεκτονισμός οφείλει την παρουσία σου σε γυναίκες οι οποίες, από τον 17ο αιώνα, αψηφώντας την αρνητική περιρρέουσα κοινωνική κατάσταση, δημιούργησαν τις πρώτες μικρές γυναικείες τεκτονικές Αδελφότητες.
- Elizabeth St. Leger Aldworth
Η πρώτη γυναίκα Ελευθεροτέκτων
Η Elizabeth St. Leger Aldworth ( 1693 – 1773), ήταν κόρη του τέκτονα Arthur StLeger, του πρώτου Υποκόμη του Doneraile, της κομητείας του Cork της Iρλανδίας. Παντρεύτηκε το 1713 τον τέκτονα Richard Aldworth, στο Newmarket.
Ήταν γνωστή ως «Η Λαίδη Ελευθεροτέκτων» και ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη γυναίκα η οποία μυήθηκε στον Κανονικό Ελευθεροτεκτονισμό.
Η ακριβής ημερομηνία της μύησής της στον Ελευθεροτεκτονισμό είναι άγνωστη, όμως στα Απομνημονεύματα μιας Λαίδης Ελευθεροτέκτονα αναφέρεται ότι η μύηση της Elizabeth πραγματοποιήθηκε κατά την χρονική περίοδο μεταξύ 1710-1712, πριν το γάμο της.
Η αφοσίωσή και η ενεργός συμμετοχή της στον Τεκτονισμό καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, την έκαναν γνωστή και ως «η Προστάτιδα της Βασιλικής Τέχνης». Η Elizabeth ως Σεβασμία της Στοάς της προήγαγε τον Τεκτονισμό στην κοινωνία και μάλιστα συχνά ηγείτο της Τεκτονικής Πομπής του Τάγματός της με ανοιχτή άμαξα.
Περπατούσε ανάμεσα στους υψηλόβαθμους Τέκτονες ενδεδυμένη με το περίζωμά της και τα Ελευθεροτεκτονικά διάσημά της και πάντα καθόταν στη πρώτη σειρά στο θεωρείο.
Ενδεικτικό της προσφοράς της και του Τεκτονικού εκτοπίσματός της είναι το γεγονός ότι το πορτραίτο της βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις Στοές της Ιρλανδίας. Το Τεκτονικό της πορτραίτο την απεικονίζει να φορά ένα περιδέραιο μυστρί: το χαρακτηριστικό κόσμημα ενός πρώιμου Τέκτονα.
Ο Edward Conder αναφέρει στο πόνημά του Ars Quatuor Coronatorum το 1895, ότι η μύησή της πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στη χρονική περίοδο μεταξύ 1710-1718 και ότι ήταν πολύ χαρακτηριστική η αιτία της μύησής της.
Ο Conder υποστηρίζει ότι η Στοά στην οποία μυήθηκε ήταν εκτός Λονδίνου και πιθανόν ήταν μια ιδιωτική Στοά του πατέρα της, ο οποίος το 1740 έγινε ο Μεγάλος Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς της Ιρλανδίας.
Η παράδοση της μύησής της αναφέρει ότι η Elizabeth είχε αποκοιμηθεί καθώς διάβαζε ένα βροχερό χειμωνιάτικο απόγευμα στη βιβλιοθήκη του σπιτιού της, η οποία βρισκόταν δίπλα σε ένα δωμάτιο στο οποίο βρίσκονταν σε εξέλιξη οι εργασίες της Στοάς. Επειδή εκείνο το διάστημα γίνονταν κατασκευαστικές εργασίες στη βιβλιοθήκη και κάποια τούβλα ήταν αραιά τοποθετημένα, φώς και ήχος από τη Στοά διείσδυσαν στο χώρο της βιβλιοθήκης. Οι ήχοι και το φως ξύπνησαν την Elizabeth. Η περιέργεια την οδήγησε να βγάλει μερικά τούβλα από τον τοίχο και να παρακολουθήσει έκπληκτη τις εργασίες της Στοάς.
Μόλις αντιλήφθηκε την επισημότητα των τεκταινόμενων γεγονότων, αποφάσισε να απομακρυνθεί, όμως έγινε αντιληπτή από τον Στεγαστή της Στοάς ο οποίος ήταν ο μπάτλερ της οικογένειας της.
Συνειδητοποιώντας την σοβαρότητα της κατάστασης και το γεγονός ότι άθελα της έγινε μάρτυς απόκρυφων τελετουργιών, πανικοβλήθηκε και λιποθύμησε. Ο Στεγαστής ενημέρωσε αμέσως την Στοά, μέλη της οποίας ήταν ο πατέρας και ο αδελφός της, και αποφάσισαν να τη μυήσουν στη Στοά. Σημειώνεται ότι κατά την διάρκεια της μύησής της ήταν παρών και ο μετέπειτα σύζυγος της.
Η αγάπη και η προσφορά την έκαναν αξιαγάπητη στην αδελφότητά της, για τον λόγο αυτό οι Ελευθεροτέκτονες του Corklater τοποθέτησαν μια επιμνημόσυνη πλάκα προς τιμήν της στο Καθεδρικό Ναό του St. Finbarre.
- Μαρία-Τερέζα-Λουϊζα της Σαβοϊας- Καρινιάν
(Marie-Thérèse – Louise of Savoie-Carignan)
(8 Σεπτεμβρίου 1749 – 3 Σεπτεμβρίου 1792)
Ήταν μέλος του Οίκου της Σαβοΐας. Παντρεύτηκε σε ηλικία 17 ετών με τον Λουδοβίκο Αλέξανδρο, πρίγκιπας του Lamballe, τον κληρονόμο της μεγαλύτερης περιουσίας στη Γαλλία.
Ο γάμος της, διήρκεσε μόλις ένα χρόνο και στη συνέχεια έγινε έμπιστη της βασίλισσας Μαρίας Αντουανέτας. Δολοφονήθηκε στις σφαγές του Σεπτεμβρίου του 1792 κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.
Ήταν μέλος της Στοάς Υιοθεσίας «Άγιος Ιωάννης της Σκωτίας», (Saint John of Scotland” of the “Social Contract), η οποία ήταν η «Μητρική Στοά» του «Σκωτικού Φιλοσοφικού Τύπου». Δεν είναι γνωστή η ακριβής ημερομηνία της μύησής της.
Έγινε η Μεγάλη Διδάσκαλος του Τάγματος (πιθανώς την 18η Ιανουαρίου του 1781) και ταυτόχρονα έγινε η Μεγάλη Διδάσκαλος όλων των Στοών Υιοθεσίας, οι οποίες ήταν προσαρτημένες στη Μητρική Στοά.
Για τον λόγο αυτό ονομάστηκε “Μεγάλη Διδάσκαλος των Κανονικών Στοών του Σκωτικού Τύπου της Γαλλίας”.
Θεωρείται ως η προσωποποίηση της καλοσύνης της αρετής, της αφοσίωσης και της φιλίας.
- Λουίζα-Μαρία-Ματθίλη της Ορλεάνης
(Louise-Marie Bathilded’Orléans)
Η Λουίζα-Μαρία-Ματθίλη της Ορλεάνης(1750-1822), Γαλλίδα πριγκίπισσα, ήταν κόρη του Λουδοβίκου Φιλίππου Α΄ Δούκα του Οίκου της Ορλεάνης και της Λουίζας -Ερριέτας των Οίκων των Βουρβόνων και Κοντέ.
H Louise-Marie εγκατέλειψε τον χριστιανισμό και ασχολήθηκε με τον εσωτερισμό, την φιλοσοφία, την πνευματικότητα, την αστρολογία και κατέγραψε σημαντική παρουσία στον τεκτονισμό.
Ήταν δημοκρατικών πεποιθήσεων και γενναιόδωρη αριστοκράτισσα.
Κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επαναστάσεως παρέμεινε στην χώρα της μαζί με τον αδελφό της Λουδοβίκος-Φίλιππος Β΄ . Φυλακίστηκε υπό άθλιες συνθήκες από τους Ιακωβίνους όταν ανακαλύφθηκε συνωμοσία του ανιψιού της με τους Αυστριακούς. Ο αδελφός της Λουδοβίκος-Φίλιππος Β΄ αποκεφαλίστηκε, ενώ η ίδια γλύτωσε τον θάνατο.
Το 1797 εξορίστηκε από την Γαλλία, μαζί με όλους τους Βουρβόνους και κατέφυγε στην Ισπανία. Της επετράπη να επιστρέψει στο σπίτι της στο Παρίσι μετά την πτώση του Ναπολέοντα Α΄.
Δεν είναι γνωστή η ακριβής ημερομηνία της μύησής της.
Εκλέχθηκε ως Σεβασμία στην Στοά Υιοθεσίας “Άγιος Αντώνιος” στο Παρίσι πιθανότατα στις 4 Μαΐου του 1775 και εκτέλεσε τα καθήκοντά της μέχρι την έναρξη της Επανάστασης.
‘Ήταν επίσης μέλος της Στοάς Υιοθεσίας “Saint Jean de La Candeur” η οποία ήταν και η Μητρική Στοά στην Γαλλία.
Η Λουίζα-Μαρία-Ματθίλη ήταν η Μεγάλη Διδάσκαλος της Γαλλικής Μητρικής Στοάς Υιοθεσίας την ίδια εποχή που Μεγάλος Διδάσκαλος των Ελευθεροτεκτόνων στην Γαλλία ήταν ο αδελφός της Λουδοβίκος-Φίλιππος Β΄.
Στις 8 Μαΐου του 1776, μαζί με τον αδελφό της δημιούργησαν την πρώτη γυναικεία Στοά Υιοθεσίας στην Σουηδία.
- Αυτοκράτειρα Ιωσηφίνα
Η Ιωσηφίνα Αυτοκράτειρα των Γάλλων, Marie- Josephe Rose Tascher de la Pagerie, γνωστή ως Joséphine Tascher de La Pagerie, από τον Οίκο των Τασέρ ήταν κόρη του Λα Παζρί .
Σύζυγος, στον πρώτο γάμο της, του στρατηγού της Γαλλικής Επανάστασης Αλέξανδρου Μπωαρναί και στον δεύτερο, πρώτη σύζυγος του Ναπολέοντα Α΄.
Γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου του 1763 στη Μαρτινίκα σε μια πλούσια οικογένεια Κρεολών.
Η οικογένειά της είχε μια φυτεία ζάχαρης η οποία καταστράφηκε από τυφώνες το 1766.
Ιστορικοί μελετητές της ζωής της υποστηρίζουν ότι όταν η Ιωσηφίνα ήταν δέκα ετών μια μάντισσα της είπε ότι θα έχει ένα δυστυχισμένο γάμο, θα χηρέψει και μετά θα γίνει Βασίλισσα της Γαλλίας ή όπως ακριβώς της είπε «κάτι περισσότερο από Βασίλισσα». Όμως μόνο για μικρό χρονικό διάστημα.
Η μόρφωσή της διακόπηκε πρόωρα καθώς η αδελφή της και οικοδιδάσκαλός της Κατερίνα, πέθανε από φυματίωση.
Ο σύζυγος που προοριζόταν για την αδελφή της, ο Αλέξανδρος Μπωαρναί, ο οποίος εναγωνίως έψαχνε σύζυγο για να καλύψει τον εαυτό του για τα τέκνα εκτός γάμου που είχε, παντρεύτηκε την Ιωσηφίνα.
Ο Αλέξανδρος, θορυβημένος από την αγραμματοσύνη της γυναίκας του φρόντισε άμεσα για τη μόρφωσή της.
Οι επιστολές της από εκείνη τη περίοδο που η ίδια ήταν 18 ετών όντως δείχνουν πολλά ορθογραφικά λάθη, αποκαλύπτουν δε την Τεκτονική της ιδιότητα, στοιχείο αδιαμφισβήτητο και επικυρωμένο στη διεθνή βιβλιογραφία.
Σε μια επιστολή της αναφέρει την τεκτονική Στοά των “Τριών Φώτων”.
Πρόσφατα ήρθαν στο φως πολλές ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις σχετικά με τη σύνδεσή της με το Τεκτονισμό. Στις επιστολές της φαίνεται πως αρκετές φορές υπογράφει με δυο γραμμές μπροστά από το όνομά της και κάποιες φορές με τρεις τελείες σε τριγωνικό σχήμα. Τα σημάδια αυτά ,όπως τα αποκαλούν οι ιστορικοί και γραφολόγοι, χρησιμοποιούνταν το 18ο αιώνα από Ελευθεροτέκτονες.
Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι μυήθηκε στο Στρασβούργο σε Στοά Υιοθεσίας Γάλλων Ιπποτών όπου και ήταν Σεβασμία. Επίσης αναφέρεται και ως μέλος σε μικτή Στοά της Γαλλίας.
Σημειώνεται ότι την εποχή αυτή στην Γαλλία οι γυναίκες γίνονταν δεκτές στον Τεκτονισμό. Άλλωστε και ο σύζυγός της ήταν επίσης Τέκτων και μέλος των Στοών “Πίστη” και “Αγία Σοφία”.
Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, ο Τεκτονισμός είχε αδρανοποιηθεί και επανήλθε σε λειτουργία με την συμβολή της Ιωσηφίνας.
Η Ιωσηφίνα έπαιξε κομβικό ρόλο στο να προστατεύσει τον Τεκτονισμό από τα στρατεύματα και εργάστηκε για να ενδυναμώσει τον Τεκτονισμό Υιοθεσίας όταν έγινε πλέον Αυτοκράτειρα και σύζυγος του Ναπολέοντα Βοναπάρτη.
Μέσω του Τεκτονισμού έκανε επαφές που στο μέλλον της φάνηκαν εξαιρετικά χρήσιμες.
Ο πρώτος γάμος τους ήταν επεισοδιακός καθώς η απιστία υπήρχε και από τις δυο πλευρές. Απέκτησαν δυο παιδιά. Στα είκοσι της χρόνια η Ιωσηφίνα εξαναγκάστηκε, από τον σύζυγό της, να μείνει σε μοναστήρι.
Η παραμονή της στο μοναστήρι την ωφέλησε ουσιαστικά. Το μοναστήρι φιλοξενούσε κυρίες της αριστοκρατίας οι οποίες είχαν ψυχολογικά προβλήματα, εκεί η Ιωσηφίνα ήρθε σε επαφή με την αφρόκρεμα της Γαλλικής υψηλής κοινωνίας. Ταυτόχρονα απάντησε δικαστικά στην κατηγορία του άντρα της, ο οποίος αμφισβητούσε την ηθική της, αρνούμενος τη πατρότητα της κόρης τους.
Σε μια εποχή που οι γυναίκες είχαν ελάχιστα δικαιώματα απέναντι σε έναν άνδρα, πόσο μάλλον απέναντι στον ίδιο τους το σύζυγο, η Ιωσηφίνα οδήγησε τον άντρα της στο δικαστήριο και κέρδισε την υπόθεση. Έτσι ο σύζυγός της αναγκάστηκε να ομολογήσει δημοσίως ότι έσφαλλε.
Το 1788 η Ιωσηφίνα ήταν πλέον ελεύθερη και επειδή τα οικονομικά της δεν ήταν καλά και ταυτόχρονα ακούστηκαν οι πρώτοι ψίθυροι περί επανάστασης, η Ιωσηφίνα πήγε στην Μαρτινίκα..
Η Ιωσηφίνα γυρνώντας στην Γαλλία το 1794 φυλακίστηκε διότι η Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας πίστευε ότι ήταν πολύ κοντά σε αντι-επαναστατικούς οικονομικούς κύκλους. Αποφυλακίστηκε μετά από τρεισήμισι μήνες σε πολύ κακή κατάσταση.
H κυρία ντε Μπωαρναί με τις ισχυρές τεκτονικές γνωριμίες μπόρεσε να ορθοποδήσει και να γνωρίσει τον Ναπολέοντα.
Το 1796 ο Ναπολέων Βοναπάρτης της πρότεινε να παντρευτούν προτείνοντάς της το όνομα Ιωσηφίνα διότι ως τότε ήταν γνωστή με το όνομα Ροζ. Η κοινή προσωπική ζωή τους είχε αρκετά προβλήματα.
Το 1804 ο Ναπολέων εξελέγη αυτοκράτορας των Γάλλων και μετά την στέψη του ανακήρυξε την Ιωσηφίνα αυτοκράτειρα. Κατά την τελετή οι περισσότεροι των παρευρισκομένων ήταν τέκτονες και όπως αναγράφουν πρακτικά τεκτονικών στοών, τα οποία βρίσκονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας και ο Ναπολέων ήταν τέκτων.
Κατά την διάρκεια της θητείας της χρησιμοποίησε την ισχύ της και βοήθησε την εξάπλωση του γυναικείου Τεκτονισμού στην Γαλλία.
Το 1810 με κοινή απόφαση χώρισαν με τον Ναπολέοντα, διότι δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Μετά τον χωρισμό συνέχισε να διατηρεί τον τίτλο της αυτοκράτειρας.
Η Ιωσηφίνα απεβίωσε στο Ρουέιγ-Μαλμαιζόν στις 29 Μαΐου 1814.
- Annie Besant
“Τοποθετήσατε το ιδανικό σας όσο ψηλότερα μπορείτε.
Αλλά μην επιβάλλετε το ιδανικό σας στον αδελφό σας, του οποίου η ανάπτυξις πιθανόν να είναι τελείως διαφορετική από την δική σας.
Μάθετε να ασκείτε την ανοχή, που βοηθά κάθε άνθρωπο, σε οποιοδήποτε σημείο της εξελίξεως και αν ευρίσκεται.”
“Δίδετε, δίδετε, δίδετε εξακολουθητικώς, διότι το δίδειν είναι η αληθινή φύσις της αγάπης.
Η αγάπη δεν έχει άλλο νόημα.
Δεν ζητεί ανταπόδοση, δεν ζητεί ευγνωμοσύνη.
Φθάνει να σκορπίζεται η αγάπη σε κάθε διεύθυνση και να κάνει ευτυχισμένους, γύρω από τον αγαπώντα.”
Annie Besant
Η Annie Besant (1 Οκτωβρίου 1847 – 20 Σεπτεμβρίου 1933), Βρετανίδα σοσιαλίστρια, θεοσοφίστρια, παιδαγωγός και ακτιβίστρια για τον ινδικό εθνικισμό. Εργάστηκε για την προάσπιση των ίσων δικαιωμάτων των γυναικών.
Αφιέρωσε την ζωή της σε κοινωνικά θέματα και κυρίως σε ζητήματα σχετικά με την κοινωνική δικαιοσύνη και την υπεράσπιση της ανθρώπινης ελευθερίας .
Ήταν ένθερμη υποστηρίκτρια της ιρλανδικής και της ινδικής τοπικής αυτοδιοίκησης.και υποστήριξε την αυτονόμηση των κρατών αυτών.
Έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ινδικού Εθνικού Κογκρέσου το 1917.
Μυήθηκε, στη Γαλλία το 1902, στον Ελευθεροτεκτονισμό και ίδρυσε τη πρώτη Στοά στη Βρετανία, της οποίας ήταν και η πρώτη Σεβασμία. Αργότερα ίδρυσε τη Βρετανική Ομοσπονδία του Le Droit Humain.
Η Annie Besant θεώρησε τη Στοά Le Droit Humain ως ουσιαστικό εργαλείο για διανοητική και ηθική ανάπτυξη τόσο των γυναικών όσο και των ανδρών.
Με την συμβολή της το Τάγμα μεγάλωσε και εξαπλώθηκε και σε άλλα μέρη του κόσμου, όπως στην Ινδία, στον Καναδά, στην Αυστραλία, την Νέα Ζηλανδία και την Νότια Αφρική.
Στο όραμά της υπήρχαν δύο βασικές πνευματικές αρχές: η πνευματική αυτοβελτίωση του κάθε ατόμου και η πνευματική προσφορά προς την ανθρωπότητα.
Ανέπτυξε μεγάλη συγγραφική δραστηριότητα και το 1899 εξελέγη στο London School Board.
- Edith Armour
Η Edith F. Armour(20 Φεβρουαρίου 1882 -17 Ιουλίου 1977), η πρώτη γυναίκα αρχηγός Αμερικανικού Μικτού Τεκτονικού Τάγματος. Το 1937, εκλέχθηκε σαν Μέγας Ταξιάρχης της Αμερικανικής Ομοσπονδίας των Μικτών Τεκτονικών Στοών, μετά το θάνατο του Μεγ. Ταξιάρχη Αδ. Louis Goaziou και υπηρέτησε έως το 1959.
Η Edith F. Armour με όραμα και σοφία καθοδήγησε με επιδεξιότητα το Τάγμα, μέσα από το σκοτάδι του πολέμου στο φως της ειρήνης.
Μυήθηκε το 1909, και αφιέρωσε τη ζωή της στον Τεκτονισμό.
Περιέγραψε την Τεκτονική μυητική της εμπειρία ως εξής: « ο νεοφώτιστος εισερχόμενος σε μια Τεκτονική Στοά έχει αυτή την υπέροχη δυνατότητα να βρει το αρχαίο μονοπάτι, όμως η πόρτα που οδηγεί στο Αιώνιο θα ανοίξει μόνο για τον υποψήφιο που η βαθύτερη λαχτάρα του είναι η πνευματική αναζήτηση».
Ακούραστη και με σταθερή αφοσίωση στον Τεκτονισμό και στα μέλη του Τάγματος, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της ταραχώδους περιόδου του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, επέδειξε ένα αξιοζήλευτο χαρακτήρα προς μίμηση.
- Helena Hadik Barkoczy De Szala
Η πρώτη Ελευθεροτέκτων που συγκρούστηκε με το τεκτονικό σύστημα της εποχής της .
Η Κόμισσα Barkóczy (1833 -1887), γεννήθηκε στην πόλη Kassa της Ουγγαρίας, στη σημερινή Ανατολική Σλοβακία. Καταγόταν από ευγενή οικογένεια μέλη της οποίας κατείχαν υψηλές δημόσιες θέσεις.
Το μεγάλο ενδιαφέρον της για τον Τεκτονισμό προήλθε από την μελέτη των σχετικών βιβλίων του τέκτονα θείου της, τα οποία μελέτησε μετά το θάνατό του. Τυχαία εντόπισε τα βιβλία αυτά στην βιβλιοθήκη του θείου της και η γνώση αυτή της προκάλεσε μέγιστο ενδιαφέρον για τον Τεκτονισμό.
Εκείνη την εποχή ήταν παντρεμένη με τον Κόμη Bela Hadik ο οποίος ήταν ο προσωπικός βοηθός του Αυτοκράτορα Maximilian.
Την εκδηλωθείσα επιθυμία της Κόμισσας για να μυηθεί στον Ελευθεροτεκτονισμό την υποστήριξε ο Ιωαννίτης Μέγας Μάγιστρος Ferenc Pulszky.
Μυήθηκε το έτος 1875 στην Στοά Egyenlőség (Ισότητα) στην περιοχή Unghvár της Ουγγαρίας, η οποία ανήκε στην Μεγάλη Ανατολή. Στην Ουγγαρία, εκείνη τη χρονική περίοδο υπήρχαν δυο Τεκτονικές Μεγάλες Στοές, η Μεγάλη Στοά του Αγίου Ιωάννη και η Μεγάλη Ανατολή, οι οποίες εργάζονταν ανεξάρτητα η μία από την άλλη.
Η Μεγάλη Ανατολή της Ουγγαρίας αντέδρασε άμεσα διότι η μύηση αυτή προκάλεσε «αθέτηση των Τεκτονικών όρκων, μη δικαιολογημένη μύηση σε Τεκτονικούς βαθμούς κάτι το οποίο υποβαθμίζει τους Ελευθεροτέκτονες και τον Ελευθεροτεκτονισμό γιατί εν γνώσει του είχε παραβιαστεί το Τυπικό».
Η μύησή της καταγγέλθηκε ως άκυρη με απόφαση της Μεγάλης Ανατολής και τα μέλη τα οποία συμμετείχαν στην μύηση τιμωρήθηκαν. Ο αναπληρωτής Σεβάσμιος της Στοάς αποβλήθηκε, οι αξιωματικοί διαγράφτηκαν από τη Στοά και τα μέλη τέθηκαν σε διαθεσιμότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σύμφωνα με τα αρχεία της εποχής η Μεγάλη Ανατολή υποστήριξε ότι η τελική απόφαση μύησης της Κόμισσας ήταν απαράδεκτη.
Όπως αναφέρει σχετικό κείμενο:
1. Η Μεγάλη Ανατολή διακηρύσσει την εισδοχή της Κόμισσας Hadik Barkoczy ως αντίθετη με τους νόμους, και συνεπώς άκυρη, της απαγορεύεται η είσοδος σε οποιαδήποτε Στοά της δικαιοδοσίας μας, με την ποινή της διαγραφής της Στοάς από τα πρακτικά μας και ζητούμε από όλες τις Στοές να πράξουν το ίδιο.
2 Η Κόμισσα θα πρέπει να επιστρέψει το άκυρο πιστοποιητικό που έχει στη διάθεσή της εντός δέκα ημερών, και το πιστοποιητικό θα καταστραφεί άμεσα.
Η Κόμισσα υπερασπίστηκε την νομιμότητα της εισδοχής της και ήρθε σε αντιπαράθεση σχετικά με την εγκυρότητά της, πηγαίνοντας την υπόθεση στη δικαιοσύνη.
Σύμφωνα με την υπεράσπισή της η ανατροφή της περιλάμβανε γνώση του Ελευθεροτεκτονισμού και η νόμιμη ταυτοποίηση της ως “γιος” (praefectio) καθώς και η απουσία κάθε αναφοράς στο φύλο της ήταν σύμφωνη με το καταστατικό της Μεγάλης Ανατολής.
Η χρήση του επονομαζόμενου “prefectio” δηλαδή ο “χαρακτηρισμός” μιας κόρης ευγενούς καταγωγής σε “γιο”, ήταν σύνηθες φαινόμενο στην Ουγγαρία διότι έτσι η κόρη μπορούσε να λάβει τη περιουσία και τη γη του πατέρα της και να προσδώσει στα παιδιά της το τίτλο της ακόμα και αν παντρευόταν ένα μη ευγενή.
Η Μεγάλη Ανατολή η οποία ήταν υπό τον Πρωσικό Νόμο, δεν μπορούσε να αρνηθεί τα ανωτέρω και για τον λόγο αυτό θεώρησε την μύηση άκυρη επειδή δεν τελέστηκαν οι γραφειοκρατικές επισημότητες.
Τον επόμενο χρόνο, έπειτα από διαμάχες σχετικά με τον τίτλο της ως “prefectio”, η Μεγάλη Ανατολή απαίτησε την επιστροφή του πιστοποιητικού της, όμως εκείνη ποτέ δεν υπάκουσε.
- Marie Adelaide Deraismes
H Marie(Maria) Adelaide Deraismes (1828-1894), μυήθηκε στον Ελευθεροτεκτονισμό στις 14 Ιανουαρίου 1882, στην αμιγώς γυναικεία Στοά των “LeLibres Penseurs” (των Ελεύθερα Σκεπτόμενων).
Έντεκα χρόνια αργότερα, η Marie Deraismes και ο George Martin δημιούργησαν τη πρώτη μικτή Τεκτονική Στοά στο Παρίσι, εγκαθιδρύοντας κατά αυτόν τον τρόπο την ισότητα αντρών γυναικών οι οποίοι εργάζονται μαζί στο μυητικό μονοπάτι .
Η Στοά τους εξελίχθηκε στη Μεγάλη Στοά Symbolique Ecossaise Le Droit Humain, η οποία προώθησε μια συμβολική μέθοδο τεκτονικής εργασίας διαθέσιμη ισότιμα τόσο σε γυναίκες όσο και σε άνδρες.
Παρόλο που ο Αδελφός Martin πρότεινε να ονομαστεί το Τάγμα “Τα δικαιώματα των Γυναικών” ( Le Droit des Femmes), η Μαρία είχε ένα ευρύτερο όραμα.
Το όνομα “Le Droit Humain” (Τα ανθρώπινα δικαιώματα) θα αναγνώριζε τη θέση των γυναικών στη κοινωνία και επίσης την ισότητα όλων των ανθρώπων σε όλα τα πεδία της ζωής.
Αυτό το νέο Μικτό Τεκτονικό Τάγμα στη Γαλλία εξελίχθηκε στο “Τάγμα Διεθνούς Μικτού Ελευθεροτεκτονισμού -Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα”, το οποίο είναι γνωστό ως το Διεθνές Τάγμα του Ελευθεροτεκτονισμού για άνδρες και γυναίκες “Le Droit Humaine”.
Η Αδελφή Deraismes ήταν θεατρική συγγραφέας και συγγραφέας για τα δικαιώματα γυναικών και παιδιών. Οι πανεπιστημιακές γνώσεις της κάλυπταν όλες τις κλασσικές σπουδές.
Είχε αναπτυγμένη δημόσια δράση, δίνοντας διαλέξεις για την εκπαίδευση κοριτσιών προωθώντας τα δικαιώματα και την πολιτική χειραφέτηση των γυναικών.
Η Marie Deraismes εργάστηκε ακατάπαυστα για να αναθεωρήσει τον Γαλλικό Αστικό κώδικα για τις γυναίκες έτσι ώστε: να ελέγχουν και να διαχειρίζονται το δικό τους εισόδημα, να μπορούν να εργαστούν σε οποιοδήποτε επάγγελμα, να λαμβάνουν ίσο μισθό για ίση εργασία, να μπορούν να πάρουν διαζύγιο, να μπορούν να διεκδικήσουν δικαστικά την αναγνώριση πατρότητας των παιδιών τους, να έχουν δικαιώματα συμμετοχής σε δικαστικές υποθέσεις ως μάρτυρες και να έχουν δικαιώματα να δημιουργούν επιχειρηματικές δραστηριότητες.
- Madeleine Pelletier
H Madeleine Pelletier γεννήθηκε το 1874 στο Παρίσι.
Είχε ταπεινή καταγωγή και χρειάστηκε να διακόψει τη φοίτησή της, σε ηλικία δώδεκα ετών, με την ολοκλήρωση της πρώτης βαθμίδας εκπαίδευσης.
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα, παρά τις δυσκολίες, κατάφερε όχι μόνο να επανενταχθεί στην εκπαίδευση αλλά να επανέλθει δριμύτερη, ολοκληρώνοντας τη φοίτησή της στο σχολείο.
Η Pelletier κατά τις πρώτες πανεπιστημιακές σπουδές της, εκπαιδεύτηκε ως ανθρωπολόγος από τον Paul Broca μελετώντας τη σχέση μεταξύ του κρανιακού μεγέθους και της ευφυΐας.
Όταν άφησε το επιστημονικό πεδίο της ανθρωπολογίας εκφράστηκε δριμύτατα κατά της ιδέας πως το μέγεθος του κρανίου είναι καθοριστικός παράγοντας της ευφυΐας ως στοιχείο διάκρισης μεταξύ των δυο φύλων.
Στη συνέχεια η Pelletier σπούδασε ιατρική.
Το 1903 διοργάνωσε μια καμπάνια με την υποστήριξη της φεμινιστικής εφημερίδας La Fronde με στόχο να υποστηρίξει το δικαίωμα συμμετοχής των γυναικών σε όλα τα είδη ιατρικών ειδικοτήτων και ειδικότερα το δικαίωμα συμμετοχής των γυναικών στις εξετάσεις για ψυχιατρική πρακτική άσκηση.
Το 1906, η Pelletier μαζί με την Constance Pascal έγιναν δύο από τις πρώτες Γαλλίδες που έδωσαν εξετάσεις για να γίνουν ψυχίατροι. Ήταν επίσης οι πρώτες γυναίκες που πραγματοποίησαν τη πρακτική τους άσκηση σε κρατικά άσυλα.
Το 1904 μυήθηκε στη μικτή Στοά του Παρισιού “La Philosophie Sociale”, και στη συνέχεια, μετά από διαφωνίες που είχε με αδελφούς, εισήλθε στη Στοά “Diderot” από την οποία, το 1905, εξελέγη ως Σεβασμία.
H Pelletier το 1904 έγινε μέλος και της μικτής Στοάς «La Nouvelle Jérusalem». Στην προσπάθειά της να προωθήσει τη χειραφέτηση των γυναικών, ήρθε πολλές φορές σε σύγκρουση εντός της Στοάς.
Οι απόψεις της υπέρ της αντισύλληψης και της έκτρωσης ήταν σε σύμπνοια με το Γαλλικό νέο-Μαλθουσιανό κίνημα, το οποίο ήταν υπέρ των δύο προαναφερόμενων θεμάτων. Η Pelletier έγινε συντάκτρια και στο περιοδικό του κινήματος «Le Néo-Malthusian».
Ήταν άκρως ενεργή Τέκτων και αφοσιωμένη φεμινίστρια, δίνοντας συχνά διαλέξεις και δημοσιεύοντας άρθρα στα τεκτονικά περιοδικά “Acacia” και “Bulletin Maçonnique”.
Από το έτος 1906, ο φεμινιστικός της αγώνας την οδήγησε στην ηγεσία της οργάνωσης “La Solidarité des Femmes” η οποία υπερασπιζόταν το κίνημα των σουφραζετών.
Το 1910 έγραψε το γνωστό βιβλίο “Ιδεολογίες του χθες: Θεός, Ηθική, Πατρίδα”.
Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου εντάχθηκε στον Ερυθρό Σταυρό και αφιερώθηκε στην ιατρική φροντίδα των στρατιωτών ,ανεξάρτητα από το σε ποιο στρατόπεδο ανήκαν, έγινε συντάκτρια του περιοδικού “La Voix des Femmes”.
Ταυτόχρονα επανέρχεται δυναμικά στο Τεκτονικό της έργο, γίνεται μέλος στο Droit Humain και το 1937 εισέρχεται στην αδερφική ομάδα των ανέντακτων ειρηνιστών Τεκτόνων «Mundia».
Η Pelletier παρουσίαζε τα πιστεύω της και μέσω του τρόπου ένδυσής της καθώς και της κοινωνικής της συμπεριφοράς. Είχε τα μαλλιά της κουρεμένα κοντά και ήταν γνωστή για τον ανδρικό της τρόπο ένδυσης και την αγαμία.
Η Pelletier υπέστη εγκεφαλικό και έμεινε μερικώς παράλυτη το 1937. Παρόλα αυτά συνέχισε να πραγματοποιεί φανερά εκτρώσεις και συνελήφθη το 1939.
Μετά τη σύλληψη της εισήχθη σε ψυχιατρικό άσυλο στο οποίο η σωματική και ψυχική της υγεία χειροτέρεψαν ραγδαία.
Πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου του 1939.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών και για την ειρήνη ούσα ταυτόχρονα ενεργή Τέκτων με τεράστιο φιλανθρωπικό έργο.
- Josephine Baker : Η αφροαμερικανίδα Ελευθεροτέκτων
Η Ζοζεφίν Μπέικερ (Josephine Baker, γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1906 στο Μιζούρι των Ηνωμένων Πολιτειών και απεβίωσε στη Γαλλία στις 12 Απριλίου του 1975.
Η καριέρα της επικεντρώθηκε κατά βάση στην Ευρώπη, κυρίως στη Γαλλία, ήταν πράκτορας της Γαλλικής Αντίστασης και ακτιβίστρια πολιτικών δικαιωμάτων. Ήταν παγκοσμίου φήμης ηθοποιός και χορεύτρια.
Απαρνήθηκε την αμερικανική υπηκοότητα και έγινε Γαλλίδα υπήκοος μετά τον γάμο της με τον Γάλλο βιομήχανο Jean Lion το 1937.
Η άρνηση της αμερικάνικης υπηκοότητας οφείλεται στην τεράστια διαφορά αποδοχής και ελευθερίας που είχε στο Παρίσι ως μια καλλιτέχνης αφροαμερικανίδα σε σχέση με τον κοινωνικό διαχωρισμό που βίωνε στις ΗΠΑ, στοιχείο το οποίο σημάδεψε την ζωή της.
Γοητεύτηκε από το Παρίσι και εμπνεύστηκε από τα ιδανικά της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφότητας του Γαλλικού Διαφωτισμού τα οποία είχαν διαμορφώσει την Γαλλική κουλτούρα.
Σε αυτό το κοινωνικό περιβάλλον των ανθρωπίνων Αξιών η Baker γνώρισε τον Γυναικείο Ελευθεροτεκτονισμό ο οποίος αναπτυσσόταν στο πλαίσιο των Αξιών αυτών.
Μυήθηκε το 1960 στη Μεγάλη Στοά Γυναικών της Γαλλίας, γεγονός το οποίο η ίδια αποκαλούσε ως το αποκορύφωμα του έργου της ζωής της προς τον σκοπό της ανθρώπινης απελευθέρωσης.
Είναι γνωστή για την βοήθεια που παρείχε στην Γαλλική Αντίσταση κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιστρατεύτηκε από τη Γαλλική Αντίσταση για να συλλέγει πληροφορίες, καθώς η φήμη της αλλά και οι υψηλά κοινωνικά ιστάμενες επαφές της επέτρεπαν να κατασκοπεύει τις δυνάμεις των Ναζί που είχαν κατακτήσει την πολυαγαπημένη της Γαλλία. Μετακινούσε σημειώματα με αόρατο μελάνι, διακινδυνεύοντας την ίδια της τη ζωή.
Μετά τον πόλεμο στη Baker απονεμήθηκε ο Σταυρός του Πολέμου από το Γαλλικό στρατό και έγινε Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής από τον Charles De Gaulle.
Παρά το γεγονός ότι ζούσε στη Γαλλία ήταν δια βίου υποστηρίκτρια του κινήματος των Κοινωνικών Δικαιωμάτων στις ΗΠΑ. Την κάλεσαν μάλιστα να μιλήσει στη πορεία του 1963 προς την Ουάσινγκτον και ήταν η μόνη γυναίκα ομιλήτρια που εκλήθη.
Η Baker αρνήθηκε να τραγουδήσει μπροστά σε κοινό στις ΗΠΑ.
Το 1968, ο Κορέττα Σκοτ Κινγκ της πρόσφερε την ανεπίσημη ηγεσία του κινήματος στις ΗΠΑ, μετά την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Η Baker όμως αρνήθηκε την πρόταση.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, η Ισότητα ήταν η υπέρτατη ηθική της Αρχή, μια ιερή Αρχή την οποία αναδείκνυε και προωθούσε και εντός του Ελευθεροτεκτονισμού.
ΠΗΓΕΣ
- ΙΛΙΣΟΣ, Περιοδικόν ελευθέρας σκέψεως, ΕΠΙΛΟΓΗ της τριετίας 1956-1957-1958, ΑΘΗΝΑ 1969
- ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ , Grande Loge Feminine de France
- The Curious Case of Helene Hadik Barkoczy with the Freemasons, 2015 Vari Lazlo.
- 10,000 Famous Freemasons. William R. Denslow
- Achtenmassige Mittelung en uber die gesetwidrige Aufnahme der Grafin Helene Hadik-Barckoczy in der Freimauerbund: officieler Berichtan den “ Bundesrath des Grossorientes von Ungarn. Herstattet in der Sitzungvom 1 Oktober 1876.
- Hadik Barkoczy family correspondence (2013)
- Maury, Emmanuel(2019), “Le demier des Conde”. Paris: Tallandier
- Sandra Gulland: “Josephine Before Napoleon: Fact and Fiction”, From a speech given to the Napoleonic Society of America; Atlanta, Georgia.
- Bernard, J. F. Talleyrand, A Biography. G.P. Putnam’s sons, New York, 1973.
- Harrison David, (2015), “The Lady Mason”
- Catinat, Docteur Maurice. “Lettresignée de l’impératrice
Josephine à Lacépèdeafin de nommer le sculpteurChinard dans
l’Ordre de la Légion d’honneur.” Société des Amis de Malmaison
1992, pgs. 37-38.
- Cole, Hubert. Josephine. Heinemann, London, 1962.
- Elliott, Grace Dalrymple. Journal of My Life during the French Revolution. The Rodale Press reprint of the edition published in 1859.
- Knapton, Ernest John. Empress Josephine. Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts, 1963 Rose-Rosette, Robert. Les JeunesAnnées de l’Impératrice Josephine. Publié avec le concours de la Fondation Napoléon, Martinique, 1992.
- Allen, C. S. (2003). “Sisters of Another Sort: Freemason Women in Modern France, 1725–1940”. The Journal of Modern History,
Gordon, F. (1990).The Integral Feminist, Madeleine Pelletier, 1874 – 1939, Feminism, Socialism and Medicine. Polity Press
- Sowerwine, C. (1991). “Activism and Sexual Identity – the Life and Words of Pelletier, Madeleine (1874–1939)”. Mouvement Social, 157: 9–32.
- Sowerwine, C. (2003). “Woman’s Brain, Man’s Brain: feminism and anthropology in late nineteenth-century France”. Women’s History Review, 12:289–307.
- Felicia Gordon, “Convergence and conflict: anthropology, psychiatry and feminism in the early writings of Madeleine Pelletier (1874—1939),” History of Psychiatry, 19,2 (2008), 141–162.
- https://www.freemasonryformenandwomen.org/origins.html
- en.wikipedia.org
- http://genealogy.euweb.cz/
- https://www.universalfreemasonry.org
