” Η μύηση των γυναικών και η εκπαίδευση τους είναι φυσική
αναγκαιότητα“
Πυθαγόρας
Ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος φιλόσοφος ο οποίος είχε γυναίκες στη Σχολή του, πολλές εκ των οποίων ανέδειξαν έντονα την παρουσία τους στην πνευματική κίνηση της αρχαιότητας.
Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι πρώτος ο Πυθαγόρας, περιέλαβε τις γυναίκες σε όλο το σχέδιο της μεταρρυθμίσεως του. Τις εισήγαγε στον πολιτικό και πνευματικό βίο, με ίσους όρους και τους έδωσε θέση και ρόλο στο πρώτο δοκίμιο της επιστημονικής φιλοσοφίας και στις πρώτες προσπάθειες της κοινωνικής αναδιοργάνωσης, η οποία γινόταν την εποχή εκείνη.
Είναι γνωστό ότι κατά την αρχαιότητα οι γυναίκες είχαν σπουδαίο ρόλο στις ιερατικές λειτουργίες και στις τελετές των Μυστηρίων.
Ο Πυθαγόρας, επιπλέον, τις ενέταξε στις κοινωνικές δράσεις, εφάρμοσε την Ισότητα των δύο φύλων και ίδρυσε συλλόγους γυναικών όπου γίνονταν διδασκαλία για την άσκηση των Αρετών και Καθηκόντων του φύλου τους. Επινόησε δε σύστημα εκπαίδευσης των γυναικών με το οποίο τις κατέστησε ικανές όχι μόνο για την εκπλήρωση των καθηκόντων τους απέναντι στην οικογένεια και ιδιαίτερα απέναντι στα παιδιά τους, αλλά και να πρωτοστατούν και στις φιλοσοφικές και φιλολογικές σπουδές.
Ο Πυθαγόρας, όπως και άλλοι στην αρχαιότητα, είχε αντιληφθεί μια κεφαλαιώδη αλήθεια:
Για να μπορέσει η γυναίκα να εκπληρώσει σωστά το καθήκον της, ως Μητέρα είχε ανάγκη εκπαίδευσης και ειδικής Μύησης!
Βασιζόμενος σε αυτή την θέση του δημιούργησε την Γυναικεία Μύηση, κατά την διάρκεια της οποίας διδάσκονταν κυρίως η τέχνη της Μητρότητας.
Υποστήριζε ότι μέχρι επτά χρονών τα παιδιά έμεναν μόνο με την μητέρα τους, χωρίς την παρουσία του πατέρα.
Η αρχαία Σοφία θεωρούσε ότι ένα παιδί μοιάζει με ένα πολύ ευαίσθητο φυτό, το οποίο για να μην ατροφήσει έχει ανάγκη από την ζεστή μητρική ατμόσφαιρα. Ο πατέρας μπορεί να επέμβει παραμορφωτικά. Για να ανθήσει χρειάζεται την αγάπη και την προστασία της μητέρας του, η οποία το προστατεύει από τις εξωτερικές αρνητικές παρεμβάσεις.
Η εκπλήρωση αυτών των υψηλών καθηκόντων, με πλήρη συνείδηση της τεράστιας αποστολής της, καθιέρωσε την γυναίκα ως Ιέρεια της οικογένειας, ως Φύλακα της ιερής φωτιάς της Ζωής.
Κατά τον Πυθαγόρα αυτός ο μέγας ρόλος της Μητέρας απαιτούσε μια αποκλειστική γυναικεία Μύηση, η οποία θα ήταν η πραγματική αιτία της αληθινής Ομορφιάς της Φυλής, η Δύναμη των Γενεών και η αιτία της διατήρησης της Οικογένειας.
Θέσπισε λοιπόν ο Πυθαγόρας στο Ομακοείον του, πτέρυγα ειδική για τις γυναίκες, όπου μέσω της Μύησης και των ιεροτελεστιών, έπαιρναν τις ανώτερες Αρχές της αποστολής τους, οι οποίες αναφέρονταν τόσο στο ρόλο τους ως μητέρες όσο και ως σύζυγοι και σύντροφοι. Ο Πυθαγόρας τους δίδασκε την άσκηση των Αρετών και των Καθηκόντων του φύλου τους.
Ο Πυθαγόρας αναφέρει πως για ένα μυημένο ζευγάρι η δημιουργία παιδιού έχει απείρως ωραιότερη και σημαντικότερη σημασία απ΄ ότι σε ένα άλλο ζευγάρι. Γνωρίζοντας ότι η ψυχή προϋπάρχει, η σύλληψη ενός παιδιού γι’ αυτούς σημαίνει το κάλεσμα μιας ψυχής να ενσαρκωθεί.
Ανάμεσα στην ενσαρκωμένη αυτή ψυχή και στην μητέρα υπάρχει σχεδόν πάντα κάποια βαθιά ομοιότητα. Η αόρατη αυτή ψυχή που περιμένει κανείς, που θα έρθει, που έρχεται, με τόσο μυστήριο, και με τόση σιγουριά, δεν είναι τάχα κάτι θεϊκό;
Η γέννηση, η φυλάκιση της ψυχής στη σάρκα είναι επώδυνη, γιατί ανάμεσα σε αυτή και τους ουρανούς της, πέφτει βαρύ πέπλο και, αν παύει να θυμάται, αλλοίμονο! Είναι λοιπόν άγιο και θείο έργο της μάνας που πρέπει να δημιουργήσει στη νέα ψυχή μια καινούργια κατοικία, να της κάνει πιο γλυκιά την φυλακή και ευκολότερη την δοκιμασία.
Η διδασκαλία του Πυθαγόρα που αρχίζει από τα βάθη του Απόλυτου με την Θεία Τριάδα, τελειώνει μέσα στη ζωή με την ανθρώπινη τριάδα.
Στον Πατέρα, τη Μητέρα και το Παιδί, ο μυημένος ήξερε να αναγνωρίζει το Πνεύμα, την Ψυχή και την Καρδιά του ζώντος Σύμπαντος.
Η τελευταία αυτή Μύηση αποτελούσε το θεμέλιο του κοινωνικού έργου, σε όλο το ύψος και όλη την ομορφιά του ιδανικού, στο οποίο κάθε μυημένος έπρεπε να βάλει και αυτός το λιθάρι του.
Αντιλαμβανόμαστε το μεγαλείο της προσπάθειας και της σύλληψης του έργου του Πυθαγόρα : επιχειρεί μια ολοκληρωτική μεταρρύθμιση των δομών του κράτους εισάγοντας και τονίζοντας, για πρώτη φορά, την σημαντικότητα της παρουσίας της γυναίκας με ιδιαίτερη έμφαση τον ρόλο της ως Μητέρα!
Οι επιδιώξεις της διδασκαλίας του Πυθαγόρα για την γυναίκα ήταν:
1. η ανάπτυξη ενός υψηλού ιδεώδους περί της Γυναικείας Αρετής,
2. η καλλιέργεια της Γυναικείας Υπευθυνότητας για τα οικιακά καθήκοντα
3. η ανύψωση της έννοιας της Μητρότητας, και
4. η τέλεια ανατροφή των τέκτων.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η γυναίκα – μητέρα υπήρξε για τον Πυθαγορισμό το αντικείμενο μιας εξαιρετικής και δικαίας ταυτόχρονα στοργής.
Για πρώτη φορά, αναγνωρίστηκε η σπουδαιότητα του ρόλου της στην διαμόρφωση των πολιτών και η αναγκαιότητα παροχής και καλλιέργειας των Αρετών, μέσω ειδικής Μύησης.
Ο μέγας Μύστης και Φιλόσοφος Πυθαγόρας, για την ύπαρξη της Παγκόσμιας Αρμονίας, πρώτος ανύψωσε την Γυναίκα και την Μητρότητα τονίζοντας την σημαντικότητα του ρόλου της.
ΠΗΓΕΣ
• Εδουάρδος Συρέ (1981), “ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΥΣΤΕΣ”, εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ
• Σταυρούλα Λαμπροπούλου (1976), “Αι Γυναίκες εις τας Πυθαγορείους Κοινωνίας”, Διδακτορική Διατριβή Φιλοσοφική Σχολή ΕΚΠΑ.
• Γαλακούτη Α. (2014), “Η φιλοσοφία των Πυθαγορείων ως τρόπος βίου και η συμβολή τους στην Επιστήμη”, ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΕΚΠΑ και Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
• . Κακογιάννου Φ .(2015), “‘ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ”, εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ